"Drugi punkt z tego filaru, z tego przykazania, jeśli mówimy o dekalogu, to emerytury stażowe. Emerytury stażowe, czyli możliwość podjęcia decyzji przez każdą Polkę, przez każdego Polaka, który znajduje się w wieku przedemerytalnym, po wypracowaniu odpowiedniego stażu, czy chce przejść na emeryturę, czy nie" - wyjaśnił
jk •4 mar 2022 11:38 Skomentuj (687) Niemal każdy obywatel Polski może zostać wezwany do służby w przypadku powszechnej mobilizacji lub wybuchu wojny. Są jednak pewne wyjątki. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny dotychczasowy stosunek pracy pracownika zostaje zawieszony (fot. DGRSZ/MON) Obowiązkowi służby wojskowej podlegają obywatele polscy, począwszy od dnia, w którym kończą osiemnaście lat życia, do końca roku kalendarzowego, w którym kończą 55 lat, a posiadający stopień podoficerski lub oficerski – 63 lata. Zwolnienie z czynnej służby wojskowej następuje w razie uznania żołnierza przez wojskową komisję lekarską za trwale lub czasowo niezdolnego do służby wojskowej, a także w przypadku demobilizacji poszczególnych roczników lub grup żołnierzy określonych przez Ministra Obrony Narodowej. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny dotychczasowy stosunek pracy pracownika zostaje zawieszony. W przypadku powszechnej mobilizacji lub wybuchu wojny niemal każdy obywatel Polski może zostać wezwany do służby. Ograniczeniem mogą być zajmowane stanowisko, wiek lub stan zdrowia. Źródło: Ustawa z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej Interesują Cię biura, biurowce, powierzchnie coworkingowe i biura serwisowane? Zobacz oferty na Obowiązkowi służby wojskowej podlegają obywatele polscy, począwszy od dnia, w którym kończą osiemnaście lat życia, do końca roku kalendarzowego, w którym kończą 55 lat, a posiadający stopień podoficerski lub oficerski – 63 lata. Wyjątkiem są osoby, które ze względu na stan zdrowia zostały uznane za trwale niezdolne do tej służby. Wyjątek stanowi także pewna grupa kobiet, matki lub kobiety w ciąży. Źródło: Ustawa z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej Kogo nie powołuje się? Są jednak pewne ustępstwa. Nie powołuje się do czynnej służby wojskowej osób podlegających obowiązkowi odbycia zasadniczej służby wojskowej uznanych za zdolne do tej służby: - obywateli polskich, którzy stale zamieszkują za granicą i którzy nie posiadają miejsca pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin. PODOBAŁO SIĘ? PODZIEL SIĘ NA FACEBOOKU
Policjanci, żołnierze, strażacy czy więziennicy, którzy rozpoczęli służbę przed 2 stycznia 1999 r. i wypracowali prawo do emerytury cywilnej i mundurowej, muszą wybrać jedno z tych Dwie emerytury dla wojskowych – korzystny wyrok SN dla mundurowych emerytów Za: Mundurowi sprzed 1999 r. po przejściu do cywila płacą składki do ZUS bez prawa do świadczenia. Może się to zmienić. Sąd Najwyższy wydał w czwartek wyrok, który może być długo wyczekiwaną rewolucją dla dziesiątek, jeśli nie setek tysięcy emerytowanych żołnierzy, policjantów i funkcjonariuszy innych służb państwowych, którzy na wspólnych zasadach mają wyliczane emerytury. Problem w tym, że wszyscy ci, którzy zaczęli służbę przed 1999 r., po odejściu do cywila mają prawo tylko do jednej emerytury, nawet gdy po zdjęciu munduru zatrudnili się już jako pracownicy i latami opłacali składki do ZUS. SN stwierdził, że mogą oni być nierówno traktowani w stosunku do mundurowych, którzy służbę zaczęli 1 stycznia 1999 r. Młodsze roczniki po odejściu ze służby mogą bowiem wypracować drugą emeryturę z ZUS i pobierać oba świadczenia równolegle. – Jeżeli Sąd Najwyższy uważa, że prawo powinno być jednakowe dla wszystkich, to jesteśmy jak najbardziej za tym – mówi komandor Wiesław Banaszewski, przewodniczący konwentu dziekanów korpusu oficerów zawodowych. – Większość wojskowych stara się wypracować pełną wysługę lat, aby otrzymać jak najwyższą emeryturę. Gdy odchodzą ze służby w wieku 50–60 lat, są w pełni aktywni i starają się szukać pracy na rynku cywilnym. TRUDNY WYBÓR Korzystny dla mundurowych wyrok zapadł w sprawie emerytowanego wojskowego, który przez prawie 25 lat służył w wojskach lotniczych. Po odejściu ze służby przepracował kolejne 23 lata. Prowadził własną działalność, ale głównie pracował w tym czasie na etacie. Na koncie ZUS uzbierał przeszło 350 tys. zł składek. Gdy w 2015 r. uzyskał wiek emerytalny, złożył papiery do ZUS z wnioskiem o wyliczenie cywilnej emerytury. Zakład wyliczył mu 1800 zł świadczenia, jednak zawiesił jego wypłatę na podstawie art. 95 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ten przepis mówi, że osoby przyjęte do służb mundurowych przed 1 stycznia 1999 r. mogą pobierać w takim przypadku tylko jedno świadczenie – wyższe lub wybrane przez ubezpieczonego. Wojskowy nie zgodził się z decyzją ZUS i złożył odwołanie do sądu. Zarówno w pierwszej, jak i drugiej instancji sądy powszechne wydały dla niego niekorzystne wyroki, odmawiające prawa do wypłaty drugiego świadczenia. Wszystko się zmieniło, gdy sprawa dotarła do Sądu Najwyższego. – W praktyce okazało się, że kilkaset tysięcy złotych składek zebranych przez ubezpieczonego na koncie w ZUS nie ma żadnego wpływu na wysokość jego świadczenia – tłumaczył Sławomir Lisiecki, warszawski adwokat podczas rozprawy przed SN. – Uważam, że art. 95 ustawy o emeryturach i rentach nie zawęża kręgu uprawnionych, tylko określa zasady przyznawania i wypłaty tych świadczeń. NIERÓWNE TRAKTOWANIE Sąd Najwyższy w wyroku z 24 stycznia 2019 r. podzielił argumenty skargi kasacyjnej odwołujące się do zapisanego w art. 32 Konstytucji RP obowiązku równego traktowania obywateli. – Zasadniczy problem w tej sprawie to odkodowanie pojęcia emerytura wojskowa – tłumaczyła Romualda Spyt, sędzia SN. SN wyszedł z założenia, że zróżnicowanie w traktowaniu emerytów wojskowych wynika z różnych zasad doliczania cywilnego stażu pracy do świadczenia mundurowego. Wojskowi, którzy przystąpili do służby przed 1 stycznia 1999 r., mogą sobie w ten sposób powiększać świadczenie mundurowe, ale przez to nie mają możliwości pobierania dwóch świadczeń. Ci, którzy do służby weszli po 1998 r., nie mogą już doliczać stażu cywilnego, ale jeśli po przejściu do cywila uzbierają dodatkowe składki w ZUS, mają prawo do pobierania dwóch świadczeń. – SN doszedł do przekonania, że nie wszyscy, którzy przystąpili do służby przed 1999 r., mają możliwość doliczania cywilnego stażu do świadczenia mundurowego – zauważyła sędzia Spyt. Tak też było w tym przypadku. Wojskowy dostał świadczenie w maksymalnej wysokości 75 proc. swojego ostatniego uposażenia, nie miał więc możliwości doliczenia cywilnego stażu pracy. SN uznał, że sytuacja takich osób jest identyczna z sytuacją tych, którzy przystąpili do służby po 1 stycznia 1999 r. Powstało więc pytanie, czy art. 95 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie narusza konstytucyjnej zasady równości. Odpowiedzią na nie zajmie się Sąd Apelacyjny w Łodzi, do którego wróci sprawa emerytowanego wojskowego. Sygnatura akt: I UK 426/17 OPINIA DLA „RZECZPOSPOLITEJ” dr Tomasz Lasocki z Katedry Ubezpieczeń na Uniwersytecie Warszawskim Wynikająca z obecnie obowiązujących przepisów możliwość pobierania dwóch świadczeń przez mundurowych, którzy przystąpili do służby po 1 stycznia 1999 r., wynika z tego, że na przełomie lat 90. i pierwszej dekady XXI wieku przez kilka lat byli w powszechnym systemie emerytalnym. Wywalczyli sobie jednak powrót do poprzednich, korzystniejszych zasad liczenia ich świadczeń. Jeśli utrwali się pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego, spodziewam się, że będzie potrzebna interwencja ustawodawcy, która może się skończyć pozbawieniem wszystkich mundurowych pobierania dwóch świadczeń, a nawet powrotem do pomysłu na włączenie mundurowych do powszechnego systemu emerytalnego. Trzeba bowiem brać pod uwagę możliwie wysoki dla państwa koszt wypłaty drugiej emerytury dla mundurowych. oraz Żołnierz ma prawo do emerytury wojskowej i cywilnej – orzekł w czwartek 24 stycznia br. Sąd Najwyższy, który rozpatrywał sprawę dotyczącą 22 lat służby w wojsku i 23 pracy cywilnej. Wyrok jest przełomowy i bardzo korzystny dla żołnierzy, policjantów i innych funkcjonariuszy mundurowych, którzy pracowali w cywilu. Sprawa dotyczyła Sylwestra L., który przez 22 lata pełnił służbę wojskową w lotnictwie, po czym przyznano mu emeryturę wojskową. Następnie pracował jako cywil przez 23 lata do 2015 r., gdy osiągnął wiek 66 lat. Płacił w tym czasie obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne, łącznie 350 tys. zł. Zawieszenie wypłaty emerytury cywilnej Zwrócił się więc do ZUS o wyliczenie emerytury. ZUS obliczył świadczenie na 1800 zł, ale zawiesił wypłacanie. Sylwester L. zaskarżył sprawę do sądu pracy. Jednak w dwóch instancjach pozew oddalono z powodu art. 95 ust. 2 o emeryturach i rentach z FUS w związku z art. 15 a) ustawy o zabezpieczeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych. Według tych przepisów, w razie zbiegu u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewidzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świadczeń – wyższe lub wybrane przez zainteresowanego. Jednak jest wyjątek, gdy emerytura wojskowa lub policyjna została obliczona według zasad określonych w art. 15a ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych (emerytura żołnierza powołanego do służby po 1 stycznia 1999 r). Skarga kasacyjna powoda Pełnomocnik skarżącego wniósł skargę do Sądu Najwyższego powołując się na Konstytucję RP: art. 32 (równość wobec prawa) oraz art. 67 (prawo do zabezpieczenia społecznego). Zdaniem pełnomocnika adwokata Sławomira Lisieckiego emerytury cywilne powinny być wojskowym nie tylko przyznawane, jeśli opłacili składki, ale też wypłacane. – Moim zdaniem art. 95 ustawy o emeryturach i rentach nie zawęża kręgu uprawnionych, tylko określa zasady przyznawania i wypłaty tych świadczeń – stwierdził. Adwokat wnosił więc o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 8 marca 2017 r. SN uchyla wyrok Skarga kasacyjna okazała się zasadna. Sąd Najwyższy przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi II instancji. Powstał na tle tej sprawy problem interpretacyjny, jak obliczać należy emeryturę wojskową lub policyjną przy zbiegu świadczeń. Zasada ogólna jest jedna; przy zbiegu świadczeń – przysługuje jedna emerytura, z wyjątkiem emerytur obliczanych według a) ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych. Czyli: Emerytura dla żołnierza, który został powołany do zawodowej służby wojskowej po raz pierwszy po 1 stycznia 1999 r., wynosi 40 % podstawy jej wymiaru za 15 lat służby wojskowej i wzrasta według zasad określonych w art. 15. Można doliczać staż zdobyty w cywilu – Wojskowi mogą doliczyć sobie staż z emerytury cywilnej powstały przed służbą wojskową także – powiedziała sędzia Romualda Spyt. – Okresy zatrudnienia po ustaniu służby wojskowej mogą być doliczone do emerytury, gdy podstawa jest mniejsza niż 75 proc. Jak wyjaśniała sędzia Romualda Spyt powód dostał świadczenie w maksymalnej wysokości 75 proc. swojego ostatniego uposażenia, ale nie miał możliwości doliczenia cywilnego stażu pracy. SN uznał, że sytuacja Sylwestra L. jest identyczna jak tych, którzy przystąpili do służby po 1 stycznia 1999 r. Zróżnicowanie w traktowaniu emerytów wojskowych wynika z różnych zasad doliczania cywilnego stażu pracy do ich świadczenia. Żołnierze, którzy przystąpili do służby przed 1 stycznia 1999 r., mogą podwyższyć swoją emeryturę wojskową jednak przez to nie mają możliwości pobierania dwóch świadczeń. Natomiast grupa wstępująca do służby po 1999 r., jeśli po zakończeniu służby wypracuje dodatkowe składki w ZUS – ma prawo do pobierania dwóch emerytur. Sąd Najwyższy uchylił wyrok sądu II instancji w Łodzi do ponownego rozpoznania. Sąd teraz musi ocenić, czy można powodowi podwyższyć emeryturę o staż pracy poza służbą wojskową. Sygnatura akt I UK 426/17, wyrok z 24 stycznia 2019 r. Czytaj: TK: emerytura mundurowa nie przepada, nawet jeśli nie można jej wypłacićKWP Bydgoszcz. Będzie kolejny dodatek za wysługę, który ma zatrzymać w służbie doświadczonych funkcjonariuszy i wojskowych. Rząd próbując zapobiec fali odejść, przygotował przepisy w tej sprawie, które są właśnie procedowane. To już kolejny dodatek motywacyjny, mający zatrzymać w służbie doświadczonych funkcjonariuszy i
Zasady przechodzenia na emeryturę przez funkcjonariuszy służb mundurowych (z wyjątkiem żołnierzy) reguluje ustawa z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (...), dalej: ustawa emerytalna. Są one takie same dla funkcjonariuszy wszystkich wymienionych w niej formacji. Czynnikiem różnicującym uprawnienia emerytalne mundurowych jest natomiast data przyjęcia funkcjonariusza do służby. Ustawa emerytalna wyróżnia bowiem aż trzy grupy mundurowych, do których stosuje się odmienne zasady ustalania wysokości emerytury: - przyjęci do służby przed 2 stycznia 1999 r, - przyjęci do służby po 1 stycznia 1999 r., ale przed 31 grudnia 2012 r. - oraz ci, którzy założyli mundur później. Ci ostatni z oczywistych względów nie mogą jeszcze nabyć prawa od emerytury. Pozostałe grupy funkcjonariuszy już tak. Podstawowy warunek, jaki muszą spełnić, to legitymowanie się, co najmniej 15-letnim okresem służby w wymienionych formacjach. Po 15 latach emerytura minimalna Odejście ze służby po 15 latach daje jednak prawo do emerytury w wysokości 40 proc. podstawy wymiaru, jaką co do zasady stanowi uposażenie należne funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym stanowisku. Każdy dodatkowy rok służby zwiększa wysokość świadczenia o 2,6 proc., z tym, że tylko do pewnego momentu. Ustawa emerytalna ustala bowiem jego maksymalną wysokość na 75 proc. podstawy wymiaru. Chyba że w okresie pełnienia służby funkcjonariusz stal się inwalidą i jego inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą. Wówczas bowiem jego świadczenie może wzrosnąć nawet o 15 proc., nie więcej jednak niż do 80 proc. podstawy wymiaru. Pełna emerytura daje swobodę Nie każdy jednak funkcjonariusz odchodzący ze służby po nabyciu uprawnień emerytalnych może liczyć na świadczenie w maksymalnej wysokości. Osiągnięcie tego pułapu oprócz zwykłego wymiaru finansowego (wyższy procent podstawy wymiaru to wyższa emerytura) ma jednak dodatkowe znaczenie, szczególnie istotne dla osób, które po odejściu ze służby podejmują inną działalność zarobkową. Tak bowiem jak emeryci cywilni mogą pracować bez ograniczeń po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego, tak emeryci mundurowi mogą robić to dopiero po wypracowaniu sobie pełnej emerytury. Zarabiać bez ograniczeń mogą zatem emeryci mundurowi (bez względu na wiek), których emerytura stanowi 75 proc. podstawy jej wymiaru, bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą. Funkcjonariusze, którym nie udało się osiągnąć wymarzonego pułapu przed odejściem do cywila, mają kilka sposobów, aby swoje świadczenie odpowiednio zwiększyć. Zły stan zdrowia Podwyższenie świadczenia jest np. możliwe w przypadku stwierdzenia u funkcjonariusza (już po jego odejściu ze służby) inwalidztwa. Tak wynika z art. 19 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym renta inwalidzka przysługuje funkcjonariuszowi zwolnionemu ze służby, który stał się inwalidą wskutek stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu nie tylko w czasie pełnienia służby, ale też: - w ciągu 18 miesięcy po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem urazów doznanych w czasie pełnienia służby lub chorób powstałych w tym czasie; - w ciągu trzech lat po zwolnieniu ze służby, jeżeli inwalidztwo jest następstwem wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby albo choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby. O inwalidztwie emerytów i rencistów mundurowych i jego związku albo braku związku ze służbą orzekają: - komisje lekarskie podległe ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych w sprawach byłych funkcjonariuszy policji, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Służby Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Centralnego Biura Antykorupcyjnego, - komisje lekarskie podległe szefowi Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, szefowi Agencji Wywiadu (w stosunku do emerytów i rencistów tych służb), - wojskowe komisje lekarskie w stosunku do byłych funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego lub Służby Wywiadu Wojskowego. Emeryt mundurowy, którego odpowiednia komisja lekarska uznała za inwalidę i przesądziła o związku tego inwalidztwa ze służbą, może wystąpić o podwyższenie emerytury albo o przyznanie mu zamiast niej renty inwalidzkiej. Może się bowiem okazać, że wybranie renty zamiast emerytury będzie dla funkcjonariusza korzystniejsze. Podwyższenie emerytury z tego tytułu możliwe jest maksymalnie o 15 proc. podstawy wymiaru, ale nie więcej niż do 80 proc. tej podstawy. Natomiast renta inwalidzka wynieść może dla funkcjonariuszy zaliczonych do: - I grupy – 80 proc., - II grupy – 70 proc., - III grupy – 40 proc. – podstawy wymiaru bez uwzględnienia dodatków. Co więcej, taka renta może być dodatkowo zwiększona o 10 proc. podstawy wymiaru, jeśli inwalidztwo powstało wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami tej służby, z tytułu których przysługują świadczenia odszkodowawcze. Decyzja o wyborze świadczenia należy oczywiście do byłego funkcjonariusza i zależy od jego sytuacji, w szczególności od tego, w jakiej wysokości emeryturę pobiera i na którą grupę inwalidzką miałby szansę. Na przykład emeryt otrzymujący świadczenie w wysokości 50 proc. podstawy wymiaru został uznany za inwalidę I grupy w związku ze służbą. Gdyby został przy emeryturze, otrzymywałby świadczenie w wysokości 65 proc. podstawy wymiaru. Wybierając rentę, otrzyma 80 proc. tej podstawy. Zatrudnienie w cywilu Emeryci i renciści mundurowi, którzy po odejściu do cywila podjęli pracę, mogą okres jej wykonywania doliczyć do wysługi emerytalnej. Dotyczy to jednak tylko tych, którzy pozostawali w służbie przed 2 stycznia 1999 r. Tylko im bowiem, zgodnie z art. 14 ustawy emerytalnej, do wspomnianej wysługi doliczyć można następujące okresy przypadające po zwolnieniu ze służby: - zatrudnienia przed 1 stycznia 1999 r. w wymiarze czasu pracy nie niższym niż połowa pełnego wymiaru czasu pracy (okresy te dolicza się do wysługi emerytalnej po ich przeliczeniu na okres zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy); - opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe po 31 grudnia 1998 r. lub okres nieopłacania składek z powodu przekroczenia w trakcie roku kalendarzowego kwoty rocznej podstawy wymiaru składek na te ubezpieczenia. Aby skorzystać z tej możliwości podniesienia wysokości świadczenia, emeryt mundurowy musi jednak: - otrzymywać świadczenie w wysokości niższej niż 75 proc. podstawy wymiaru, - mieć ukończonych 55 lat życia (mężczyzna) i 50 lat życia (kobieta) albo - być uznanym za inwalidę. Za każdy rok pracy po odejściu ze służby emeryturę zwiększa się o 1,3 proc. podstawy jej wymiaru. Ważne Prawo do emerytury lub renty mundurowej lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności mogące mieć wpływ na te uprawnienia. Powrót do służby Ponowne ustalenie wysokości emerytury może nastąpić również: - w razie ponownego przyjęcia emeryta do służby w jednej ze służb mundurowych (poza wojskiem), - w razie powołania go do zawodowej służby wojskowej. W obu wymienionych sytuacjach prawo do dotychczasowego świadczenia jest zawieszane, a następnie, jeśli spełnione są określone w ustawie warunki, uprawnienie emerytalne funkcjonariusza ustalane są na nowo (patrz „Rzeczpospolita" radzi). podstawa prawna: Art. 5, art. 12, art. 14-15a, art. 16, art. 18, art. 33, art. 33a–33b, art. 41 ust. 4 ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tekst jedn. DzU z 2015 r. poz. 900) Związek inwalidztwa ze służbą Inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą, gdy powstało wskutek: - zranienia, kontuzji lub innych obrażeń doznanych w czasie wykonywania obowiązków służbowych; - wypadku pozostającego w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych; - chorób zakaźnych panujących w miejscu służbowego pobytu funkcjonariusza; - chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby; - chorób i schorzeń, które istniały przed przyjęciem do służby, lecz uległy pogorszeniu lub ujawniły się w czasie trwania służby wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach.
wojskowym organem emerytalnym właściwym do ustalania prawa do zaopatrzenia emerytalnego oraz wypłaty świadczeń z tytułu tego zaopatrzenia w stosunku do osób przebywających na stałe za granicą jest dyrektorWojskowego Biura Emerytalnego
Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą, w tym w szczególności zgodnie z treścią uchwały Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 16 października 2013 r., sygn. akt II UZP 6/13, czytamy iż: “czas zasadniczej służby wojskowej odbytej w okresie obowiązywania art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 1974 r., zalicza się do okresu pracy w szczególnych warunkach, o ile pracownik po zakończeniu odbywania służby został zatrudniony w tych samych warunkach przez pracodawcę, u którego był zatrudniony w chwili powołania do służby. Warunki powrotu pracownika do poprzedniego zatrudnienia po odbyciu zasadniczej służby wojskowej w okresie od 29 listopada 1967 r. do 5 sierpnia 1979 r. określał art. 106 ust. 1 ww. ustawy”. Wedle wspomnianych przepisów zakład, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej służby wojskowej, był obowiązany do zatrudnienia go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu w celu podjęcia zatrudnienia. Z powyższego wynika, że pracownikowi zatrudnionemu przed powołaniem do służby wojskowej w szczególnych warunkach (I kategoria zatrudnienia w tamtym okresie), który po zakończeniu służby ponownie podjął pracę na tym samym stanowisku, okres ten podlega wliczeniu do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Powyższe odnosiło się również do sytuacji, w której po powrocie do pracy pracownik podjął się wykonywania innej pracy (również zaliczanej do kategorii prac wykonywanych w szkodliwych warunkach), wówczas okres tej służby pomimo zmiany stanowiska pracy jest zaliczany do okresu wymaganego do uzyskania wcześniejszej emerytury. Sądy już od dłuższego czasu nie stwarzały problemów z zaliczaniem okresu odbywania służby wojskowej do stażu pracy. Zauważyłam, że również ZUS poddał się obowiązującemu orzecznictwu. Dlaczego więc zamieszczam ten wpis? Dzisiejszy wpis podyktowany jest świeżym orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 11 stycznia 2017 r., sygn. akt: III AUa 808/16, zgodnie z którym czytamy, iż: “Czas zasadniczej służby wojskowej zalicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 184 w związku z art. 32 ust. 1 także wtedy, gdy, żołnierz przed powołaniem do zasadniczej służby wojskowej w ogóle nie był zatrudniony, ale po zwolnieniu z tej służby w ciągu trzydziestu dni podjął zatrudnienie i pracował w szczególnych warunkach pracy”. Owo “precedensowe” rozstrzygnięcie może bowiem stanowić koło ratunkowe dla wielu osób, które nie posiadały do tej pory odpowiedniego stażu pracy w warunkach szczególnych na dzień 31 grudnia 1998r. W uzasadnieniu do przywołanego orzeczenia, czytamy iż: “Zgodnie brzmieniem przepisu art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej – do okresu zatrudnienia wlicza się w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, okres odbywania służby wojskowej, jeżeli po jej odbyciu pracownik w ciągu trzydziestu dni podjął zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby. W myśl § 3 art. 108 ustawy o powszechnym obowiązku obrony, warunkiem wliczenia służby wojskowej do okresu zatrudnienia jest zachowanie terminów, o których mowa w art. 106 ust. 1 lub w art. 107 ust. 1. Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z 22 listopada 1968 r. żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Nadto ust. 2 omawianego § 5 rozporządzenia stanowił, iż jeżeli żołnierz po odbyciu służby wojskowej podjął zatrudnienie zgodnie z § 3 ust. 3 w innym zakładzie pracy, do okresu zatrudnienia w zakresie określonym w ust. 1 wlicza się także czas zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym był pracownikiem w dniu powołania do służby wojskowej. Z powyższych uregulowań nie wynika, w ocenie Sądu Apelacyjnego, aby warunkiem zachowania uprawnień w nich przewidzianych było podjęcie pracy na tym samym stanowisku czy też w tym samym zakładzie pracy, co przed powołaniem do służby wojskowej. Obowiązek zatrudnienia żołnierza na stanowisku poprzednio zajmowanym równorzędnym lub zgodnym z nowo uzyskanymi kwalifikacjami dotyczył zakładu pracy, nie zaś żołnierza zgłaszającego powrót do pracy po odbyciu służby wojskowej. Przepisy § 3 ust. 4 i § 5 ust. 2 rozporządzenia z dnia 22 listopada 1968 r. wyraźnie zaś stanowią o możliwości podjęcia przez żołnierza – we wskazanych w nich warunkach – zatrudnienia w innym zakładzie pracy z wliczeniem okresu zatrudnienia w poprzednim zakładzie pracy do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie”. Mam głęboką nadzieję, iż orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Lublinie nie pozostanie odosobnionym, pozwoli to wielu osobom na zdobycie emerytury w wieku obniżonym. Jestem radcą prawnym i od 2009 roku prowadzę działalność na obszarze całej Polski walcząc przed Sądami w sprawach o emerytury, renty, zasiłki, świadczenia przedemerytalne, jak również o zaległe składki na ubezpieczenie. Dzięki dziesiątkom przeprowadzonych spraw, jestem w stanie wspomóc swoich klientów doświadczeniem nabytym w procesach, jak również znaleźć racjonalne argumenty na przeciwstawienie się bezzasadnym odmowom w decyzjach dotyczących przyznania gwarantowanych świadczeń.
Z MSWiA do wojska nie tak łatwo. Dominik Mikołajczyk 04.07.2023 12:24. Drukuj. PDF. Fot. M. Bieniek/opp-slask.policja.gov.pl. Jak się okazuje, przeniesienie z służb podległych MSWiA, choć dozwolone przepisami, nie jest takie proste. Wymaga ono bowiem m.in. zgody szefa resortu spraw wewnętrznych i administracji, a ta nie jest – jak
Przesłanki nabycia emerytury wojskowej W pierwszej kolejności sięgnąć należy do przepisów ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin ( 2016 poz. 1037), zwanej dalej także „ Artykuł 12 i n. przewidują ogólne przesłanki nabycia emerytury wojskowej. Stanowią one jak niżej: „Art. 12. Emerytura wojskowa przysługuje żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej, który w dniu zwolnienia z tej służby posiada 15 lat służby wojskowej w Wojsku Polskim, z zastrzeżeniem art. 12a, z wyjątkiem żołnierza, który ma ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów służby wojskowej w Wojsku Polskim i okresów równorzędnych z tą służbą. Art. 12a. Do okresów służby wojskowej, od których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, zalicza się okres urlopu wychowawczego w wymiarze łącznym nie większym niż 3 lata. Art. 13. 1. Jako równorzędne ze służbą wojskową w Wojsku Polskim traktuje się: 1) przypadające w czasie od dnia 1 września 1939 r. okresy: a) działalności w ruchu oporu, z wyłączeniem tajnego nauczania, b) służby w armiach sojuszniczych, c) pobytu w niewoli lub w obozach dla internowanych żołnierzy; 2) okresy służby uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury policyjnej. 2. Nie traktuje się jako służby w Wojsku Polskim służby w latach 1944–1956 w Informacji Wojskowej, sądownictwie wojskowym i w prokuraturze wojskowej, jeżeli emerytowi udowodniono w trybie postępowania karnego lub dyscyplinarnego stosowanie represji wobec osób podejrzanych lub skazanych za działalność podjętą na rzecz suwerenności i niepodległości Polski. 3. Postępowanie w sprawach, o których mowa w ust. 2, należy do właściwości Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytutu Pamięci Narodowej. O dokonanych ustaleniach Komisja powiadamia właściwy wojskowy organ emerytalny”. Okresy służby wojskowej zaliczane do stażu emerytalnego Zgodnie z powyższymi przepisami emerytura wojskowa przysługuje żołnierzowi zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej, który w dniu zwolnienia z tej służby posiada 15 lat służby wojskowej w Wojsku Polskim. Przy czym do okresu tego wlicza się także okres urlopu wychowawczego w wymiarze łącznym nie większym niż 3 lata (art. 12a Na uwagę zasługuje zwłaszcza zwrot „15 lat służby wojskowej w Wojsku Polskim”. Określenie „okres służby wojskowej w Wojsku Polskim” oznacza służbę zasadniczą (z poboru) i zawodową (tak: K. Jankowska, I. Jędrasik-Jankowska, Komentarz do ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, [w:], Prawo do emerytury. Komentarz do ustaw z orzecznictwem, Warszawa 2011, komentarz do art. 12). Jako równorzędne ze służbą wojskową traktowane są przypadające w czasie od dnia 1 września 1939 r. okresy: działalności w ruchu oporu, z wyłączeniem tajnego nauczania, służby w armiach sojuszniczych, pobytu w niewoli lub w obozach dla internowanych żołnierzy;oraz okresy służby uwzględniane przy ustalaniu prawa do emerytury policyjnej (art. 13 ust. 1 i 2 Nie jest jednak możliwe nabycie prawa do emerytury wojskowej w sytuacji, gdy wcześniej doszło do ustalenia prawa do emerytury powszechnej, z uwzględnieniem okresu pełnionej służby. Nie jest więc możliwa sytuacja, w której żołnierz najpierw nabędzie się prawo do emerytury powszechnej z uwzględnieniem służby wojskowej, a później wystąpi o ustalenie prawa do emerytury wojskowej z tytułu tej służby. Wiek emerytalny żołnierzy rozpoczynających służbę od Należy także wspomnieć, że wiek emerytalny żołnierzy rozpoczynających służbę od r. został podwyższony (ukończone 55 lat życia i co najmniej 25 lat służby wojskowej w Wojsku Polskim). Stanowi o tym art. 18a Nie znajdzie on jednak zastosowania do Pana, gdyż dotyczy tylko żołnierzy rozpoczynających służbę po raz pierwszy od r. Z Pana zaś relacji wynika, że pełnił Pan służbę od 1995 r. Zatem po odsłużeniu 1 roku i 9 miesięcy powinien Pan nabyć prawo do emerytury wojskowej, gdyż będzie miał Pan odsłużone w Wojsku Polskim 15 lat. Niemniej jednak, w miarę możliwości, doradzałbym odsłużenie nieco dłuższego okresu, żeby nie było wątpliwość podczas obliczania okresów wysługi wojskowej. Poza tym z każdym rokiem będzie Pan nabywał dodatkowo 2,6 podstawy wymiaru emerytury. Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Zapytaj prawnika - porady prawne online .Co do zasady, emerytura policjanta to 40% jej wymiaru za pierwszych 15 lat odbywania służby. Emerytura wzrasta następnie o 2,6% podstawy za każdy kolejny rok pracy. Natomiast, co warte Renta inwalidzka przysługuje żołnierzowi niezawodowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego: w czasie odbywania czynnej służby wojskowej w okresie pokoju, lub w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli inwalidztwo to jest następstwem chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie odbywania służby wojskowej. Kiedy powstaje prawo do renty inwalidzkiej Prawo do renty powstaje po zwolnieniu żołnierza ze służby wojskowej. Ponadto renta ta przysługuje również żołnierzowi zwolnionemu z czynnej służby wojskowej z powodu czasowej niezdolności do służby, w przypadku gdy żołnierz ten nie ma prawa do zasiłku chorobowego (renta ta przysługuje przez czas trwania niezdolności do wykonywania zatrudnienia, a na czas trwania niezdolności do wykonywania zatrudnienia żołnierza zalicza się do jednej z grup inwalidów).W przypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie może być na wniosek komendanta szpitala wojskowego, w którym żołnierz przebywa na leczeniu, przyznane żołnierzowi prawo do renty jeszcze przed zwolnieniem go ze Książka inwalidy wojennego/ wojskowegoJaka jest wysokość renty Renta inwalidzka dla inwalidy wojskowego wynosi miesięcznie:w przypadku inwalidztwa powstałego w związku ze służbą wojskową :100% podstawy w razie zaliczenia do I-II grupy inwalidów, 75% - podstawy w razie zaliczenia do III grupy inwalidów. w przypadku inwalidztwa powstałego bez związku ze służbą wojskową :80% - podstawy w razie zaliczenia do I-II grupy inwalidów,60% - podstawy w razie zaliczenia do I-II grupy inwalidów. Zobacz także: Na jaki czas orzeka się niezdolność do pracy Jaki dodatek przysługuje do renty inwalidzkiej Do renty inwalidzkiej przysługuje dodatek pielęgnacyjny z tytułu zaliczenia do I grupy inwalidów lub ukończenia 75 lat pielęgnacyjny przysługuje w wysokości i na zasadach określonych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Renta wojskowaKiedy prawo do renty ulega zawieszeniu lub wysokość renty ulega zmniejszeniu Prawo do renty inwalidy wojskowego, którego niezdolność do pracy nie pozostaje w związku ze służbą wojskową, ulega zawieszeniu lub wysokość tej renty ulega zmniejszeniu na zasadach określonych w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń razie ustania prawa do renty inwalidzkiej z powodu braku inwalidztwa prawo do tej renty powstaje ponownie, jeżeli ponowne inwalidztwo powstało wskutek pogorszenia się stanu zdrowia w związku z kalectwem lub chorobą, które uzasadniały poprzednio prawo do również serwis: Renta inwalidzka Podstawa prawna Art. 35-40, 52 Ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin. Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.t6SLR.
